We gebruiken cookies voor een betere brows-ervaring. Door deze website te blijven gebruiken stemt u hiermee in.
Hier vind u meer informatie over ons gebruik van cookies en hoe u ze kunt uitschakelen.
Ieder jaar in de herfst hebben we op de campus van de universiteit waaraan ik werk een chic Thanksgiving-feestmaal. De studenten vinden het geweldig. Vorig jaar speelde een groepje studenten aan hun tafel een spelletje. Om beurten moesten ze allemaal (binnen drie seconden) iets noemen waarvoor ze dankbaar waren. Daarbij mochten ze niets roepen dat al door een ander genoemd was. Wie aarzelde was af.
Toen ik een concert bijwoonde bleven mijn gedachten maar teruggaan naar een bepaalde zorgelijke kwestie die mijn aandacht opeiste. Maar gelukkig kwam er ook een moment waarop ik niet meer afgeleid werd. Dat was toen ik opeens diep geraakt werd door de woorden een schitterend gezang. Een a-capella-mannengroep zong ‘Ik bouw op U’. De tranen sprongen me in de ogen bij het horen van de tekst, die me weer met beide benen op de grond zette en eraan herinnerde dat ik niet alleen in de strijd stond:
Vanuit het hotelletje waar ik logeerde zag ik dat er een dienst bezig was in de kerk aan de overkant van de straat. Het gebouw zat propvol met mensen. Er was niets eens plek meer om te zitten, en de mensen stonden tot op de stoep, jong en oud door elkaar. Toen zag ik dat er op de hoek een rouwwagen stond, en drong het tot me door dat het een begrafenis was. Gezien de enorme opkomst nam ik aan dat het om een of andere plaatselijke held ging, misschien een welgestelde zakenman of een of andere beroemdheid. Nieuwsgierig geworden vroeg ik aan de receptionist: ‘Dat is een bijzonder grote opkomst voor een begrafenis; het is zeker die van een beroemde figuur uit de stad?’
Een wijsheid die ik zeer ben gaan waarderen is de uitspraak die mijn vader vaak deed: ‘Joe, goede vrienden zijn een van de grootste kostbaarheden van het leven!’ Absoluut waar! Als je goede vrienden hebt, ben je nooit alleen. Ze letten erop wat je nodig hebt en vinden het fijn om de vreugden en moeiten van het leven met je te delen.
Met veel verdriet vernamen we dat onze goede vriendin Cindy kanker bleek te hebben. Ze was een zeer levenslustige meid, die een zegen was voor iedereen die ze tegenkwam. We waren blij toen het een tijdje beter leek te gaan, maar een paar maanden later kwam de kanker dubbel en dwars terug. Voor ons was ze nog veel te jong om al te sterven. Later vertelde haar man me over de laatste uren van haar leven. Ze was erg verzwakt en kon bijna niet meer praten, maar ze fluisterde tegen hem: ‘Blijf gewoon maar bij me.’ Wat ze in die donkere uren het meest nodig had, was dat hij er gewoon was.
Het kan een stimulerende ervaring zijn om iemand te horen vertellen wat voor spectaculaire dingen God in zijn of haar leven heeft gedaan. Je kunt je met zo iemand verheugen over de gebedsverhoring die God geeft, maar tegelijk kun je je afvragen waarom God zoiets bijzonders al zo lang niet meer voor jou gedaan heeft.
Laatst kwam mij een artikel onder ogen waarin een poging gedaan werd te omschrijven wat ‘goede literatuur’ is. De schrijver opperde dat goede literatuur ‘je verandert. Als je het boek uit hebt, ben je een ander mens geworden.’
Toen ik dagelijks als forens met de trein naar Chicago ging, volgde ik altijd de ‘ongeschreven regels van het menselijke gedrag’, zoals niet praten met de mensen die naast je zitten als je hen niet kent. Voor zo iemand als ik (die nog nooit een vreemde ben tegengekomen) viel dat niet mee. Ik vind het heerlijk om met nieuwe mensen te praten! Hoewel ik me aan de stilte-regel hield, besefte ik dat je nog veel over iemand kunt leren als je ziet welke rubriek in de krant hij of zij leest. Dus ik lette er altijd op welk deel van de krant ze het eerst opsloegen: de economische pagina’s, sport, politiek, buitenland . . . Uit hun keuze kon je opmaken waar hun interesses lagen.
Voor ons gezin houdt maart altijd meer dan alleen het einde van de winter in. Het is ook de maand van het grote basketbaltoernooi van universiteitsteams uit de buurt, dat ‘March Madness’ wordt genoemd. Als doorgewinterde fans kijken we naar zo veel mogelijk wedstrijden van het toernooi en juichen we enthousiast voor onze favoriete teams. Als we op tijd inschakelen kunnen we horen wat de commentatoren over de komende wedstrijd te vertellen hebben en kunnen we de warming-up zien en de oefeningen die de spelers doen om de basket goed te kunnen vinden.
Op de huwelijksfeest van zijn zoon sprak mijn vriend Bob het bruidspaar toe. Hij gaf hun allerlei adviezen en woorden ter bemoediging. Zo vertelde hij over een footballcoach uit een plaats in de buurt die, als zijn team verloren had, de score de hele week op het bord liet staan. Zo hoopte hij hen aan het fiasco van de laatste wedstrijd te herinneren. In de sport werkt dat misschien, zo hield Bob zijn zoon en diens vrouw voor, maar voor het huwelijk is dat een heel slechte strategie. Wanneer je partner je irriteert of op de een of andere manier teleurstelt, herinner hem of haar er dan niet steeds aan. Zet het scorebord uit.
Mijn vader was predikant en elke eerste zondag van het nieuwe jaar preekte hij over de terugkomst van Jezus. Daarbij haalde hij vaak de tekst van 1 Tessalonicenzen 1 aan. Zijn boodschap was altijd dezelfde: ‘Dit zou het jaar kunnen zijn waarin Jezus terugkeert. Ben je er klaar voor om Hem te ontmoeten?’ Ik weet nog goed dat ik toen ik zes was zijn nieuwjaarspreek hoorde en dacht: Als dat zo is, dan weet ik niet zeker of ik bij de mensen hoor die Jezus tegemoet zullen gaan. Ik wist zeker dat mijn ouders voor het eeuwige leven bestemd waren, en zelf wilde ik dat ook heel graag. Daarom vroeg ik na kerktijd aan mijn vader hoe ik dat zeker kon weten. Hij opende zijn bijbel, las me een paar verzen voor en sprak met me over de noodzaak van een Verlosser. Er was niet veel nodig om me van mijn zondigheid te overtuigen. Op die dag aanvaardde ik Jezus als mijn Redder. Ik zal mijn vader er altijd dankbaar voor blijven dat hij dat verlangen in mijn hart gelegd had.
Ik vergeet nooit de dag waarop ik het voorrecht had om tijdens een diner naast Billy Graham te zitten. Ik voelde me vereerd, maar ook wat onzeker over wat ik moest zeggen. Ik dacht dat het aardig zou zijn om het gesprek te beginnen met de vraag wat hij het mooiste vond, in alle jaren dat Hij als evangelist had gewerkt. Daarna begon ik hem stuntelig een aantal mogelijke antwoorden te noemen. Was het de ontmoetingen met presidenten, koningen en koninginnen? Of de verkondiging van het evangelie aan miljoenen mensen over de hele wereld?
